Technologia produkcji i napraw statków powietrznych

stacjonarne

II stopnia

W 20/+ ; Ć 20/+ ; L 10/+ ; Razem: 50

Projektowanie i optymalizacja konstrukcji lotniczych: znajomość podstaw teoretycznych projektowania i optymalizacji konstrukcji statków powietrznych

semestr drugi / lotnictwo i kosmonautyka / samoloty i śmigłowce

prof. dr hab. inż. Jan GODZIMIRSKI, dr inż. Piotr LESZCZYŃSKI

aktywność / obciążenie studenta w godz.:

1. Udział w wykładach / 20

2. Samodzielne studiowanie tematyki wykładów i przygotowanie do zaliczenia / 15

3. Udział w ćwiczeniach / 20

4. Samodzielne przygotowanie się do ćwiczeń / 30

5. Udział w laboratoriach / 10

6. Samodzielne przygotowanie się do laboratoriów / 20

7. Udział w konsultacjach / 3

8. Udział w zaliczeniu / 2

Sumaryczne obciążenie pracą studenta: 120 / 4 ECTS

Zajęcia z udziałem nauczycieli: 1.+3.+5.+7.+8.=55 / 2,0 ECTS

Zajęcia o charakterze praktycznym: 5.+6.=30 / 1,0 ECTS

Jakość produkcji. Wpływ obróbek powierzchniowych na jakość części. Metody zwiększania trwałości zmęczeniowej oraz odporności na korozję części płatowców. Podstawy teoretyczne oraz procesy technologiczne kształtowania części blaszanych. Technologie wytwarzania części kompozytowych i oceny ich jakości. Połączenia stosowane w budowie płatowców. Zużywanie się płatowców – rodzaje zużyć i metody ich identyfikacji. Uszkodzenia płatowców i ich naprawy metodami nitowania, spawania oraz klejenia i laminowania. Regeneracja połączeń stosowanych w budowie płatowców oraz elementów wyposażenia pokładowego.

1. Kształtowanie właściwości użytkowych części / 2

2. Obróbki powierzchniowe / 2

3. Nowoczesne technologie wytwarzania części / 2

4. Technologie produkcji napędów lotniczych / 2

5. Połączenia stosowane w budowie płatowców / 2

6 Zużywanie się części / 2

7. Technologie napraw struktur metalowych / 2

8. Charakterystyka kompozytów i ich komponentów /2

9. Mechanika struktury kompozytów / 2

10. Technologie napraw struktur kompozytowych / 2

Ćwiczenia:

1. Projektowanie połączeń nitowych i śrubowych/ 2

2. Obliczanie parametrów montażowych połączeń SP / 2

3. Projektowanie naprawy podłużnicy na równoważną wytrzymałość

4. Analiza wymiarowa zespołów lotniczych / 2

5. Obliczanie parametrów procesu wytwarzania części metodą przeróbki plastycznej / 2

6. Wyznaczanie zewnętrznych obciążeń materiału kompozytowego

7. Rozkłady odkształceń oraz naprężeń w materiale kompozytowym/

8. Obliczenia połączeń nakładkowych kompozyt- kompozyt oraz kompozyt-metal / 2

9. Obliczanie dźwigara kompozytowego / 2

10. Zaliczenie

Laboratoria;

1. Badanie właściwości kompozytu polimerowego / 2

2. Ultradźwiękowe badania grubości struktur lotniczych / 2

3. Naprawa płatowca metodą nitowania / 2

4. Wyznaczanie współczynnika spiętrzenia naprężeń blach duralowych / 2

5. Wyznaczanie odkształceń i przemieszczeń kompozytowej struktury płatowca / 2

Jan Godzimirski: Naprawa płatowców, Wydawnictwo WAT, Warszawa 1998, syg. 55100.

Hipolit Grzegorczyk, Technologia napraw samolotów i śmigłowców – technologiczne kształtowanie własności użytkowych części WAT, Warszawa 1986, syg. 47831

uzupełniająca:

Jan Godzimirski , Technologia produkcji płatowców, Wydawnictwo WAT, Warszawa 2000, syg. 56583

Kazimierz Szaniawski, Zdzisław Tkaczyk, Technologia samolotu Ofic. Wydaw. Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 1977.

Stanisław Ochelski, Metody doświadczalne mechaniki kompozytów konstrukcyjnych, WN-T 2004

Przedmiot zaliczany jest na podstawie: zaliczenia z oceną

Ćwiczenia zaliczane są na podstawie: aktywnej obecności na ćwiczeniach oraz zaliczenia kolokwium;

Ćwiczenia laboratoryjne zaliczane są na podstawie: przygotowania teoretycznego studenta do ćwiczeń, aktywnego uczestnictwa w realizacji ćwiczeń oraz zaliczenia sprawozdań z laboratoriów;

Zaliczenie na ocenę jest przeprowadzane na podstawie średniej z pozytywnych ocen za wszystkie efekty kształcenia oraz w formie pisemnego testu sprawdzającego z zadaniami zamkniętymi;

warunkiem dopuszczenia do zaliczenia jest zaliczenie ćwiczeń audytoryjnych i laboratoryjnych

efekty W1, W2, sprawdzenie na ćwiczeniach;

efekty W1, W2, K1, sprawdzenie podczas zaliczenia;

efekty U1,U2 – sprawdzane w trakcie realizacji i zaliczenia laboratorium