Zaawansowane techniki wytwarzania

stacjonarne

I stopnia

obowiązkowy

W 24/+, C 12/z, L 24/z, razem: 60 godz., 5 pkt ECTS

Nauka o materiałach: student posiada podstawowe wiadomości

o materiałach konstrukcyjnych (oznaczanie, właściwości i zastosowanie).

Grafika inżynierska: student posiada podstawowe wiadomości o wymiarowaniu części maszyn, oznaczaniu dokładności wykonania i chropowatości powierzchni.

Inżynieria wytwarzania: student posiada podstawowe wiadomości o meto-dach obróbki skrawaniem, narzędziach i uchwytach obróbkowych oraz o projektowaniu prostych procesów technologicznych.

semestr piąty / mechatronika / wszystkie specjalności

dr hab. inż. Tomasz MAJEWSKI

płk dr hab. inż. Jacek JANISZEWSKI

dr inż. Jarosław PANASIUK

1. Udział w wykładach / 24

2. Udział w laboratoriach / 24

3. Udział w ćwiczeniach / 12

4. Udział w seminariach / 0

5. Samodzielne studiowanie tematyki wykładów / 24

6. Samodzielne przygotowanie do laboratoriów / 34

7. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń / 24

8. Samodzielne przygotowanie do seminarium / 0

9. Realizacja projektu / 0

10. Udział w konsultacjach / 1

11. Przygotowanie do egzaminu / 0

12. Przygotowanie do zaliczenia / 10

13. Udział w zaliczeniu / 1

Sumaryczne obciążenie pracą studenta: 154 godz./5 ECTS

Zajęcia z udziałem nauczycieli (1+2+3+4+9+10+13): 62 godz./ 2,5 ECTS

Zajęcia o charakterze praktycznym 58 godz./2 ECTS

Zapoznanie z metodami wytwarzania części maszyn przy zastosowaniu zaawansowanych technologii wytwórczych oraz z budową i działaniem ob-rabiarek sterowanych numerycznie, a także z podstawami ich programo-wania.

Wykłady/ metoda werbalno-wizualna wykorzystaniem nowoczesnych

technik multimedialnych

1. Zaawansowane techniki wytwarzania stosowane w obróbce ubytkowej. /2

Obróbka skrawaniem - z dużymi prędkościami, wysokowydajna, na sucho, materiałów w stanie utwardzonym, obróbka ścierna, obróbka erozyjna i strumieniowo-erozyjna.

2. Techniki laserowe w zastosowaniach produkcyjnych. /2

Techniki laserowego cięcia i wykrawania, techniki spawania laserowego, laserowe techniki obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej laserowe techniki toczenia, frezowania, wiercenia i drążenia otworów.

3. Zaawansowane techniki wytwarzania stosowane w odlewnictwie. /1 Technologia odlewania precyzyjnego, technologia modeli zgazowanych, odlewanie ciśnieniowe, odlewanie w warunkach obniżonego ciśnienia, odlewanie tiksotropowe).

4. Wybrane zaawansowane technologie wtrysku tworzyw sztucznych. /1

Zmodyfikowane technologie konwencjonalne, technologie wtryskowe tworzyw sztucznych o specjalnych właściwościach przetwórczych, technologie obtryskiwania, technologie wtryskiwania wielokomponentowego.

5. Techniki stosowane w Rapid Prototyping i Rapid Tooling. /2

Stereolitografia, zestalające utwardzanie podłoża, selektywne scalanie laserowe, wy tłoczne osadzanie stopionego materiału, wytwarzania przedmiotów warstwowych, selektywne spiekanie laserowe, wytwarzania strumieniem balistycznych kropli materiału, scalanie proszku strumieniem kropli spoiwa, szybkie prototypowanie w formach sylikonowych.

6. Robotyzacja procesów przemysłowych. /2

Miejsce robotów na liniach produkcyjnych fabryk. Budowa i konfiguracja robotów w aspekcie wykorzystania ich w wybranych procesach wytwórczych. Zasady programowania robotów przemysłowych.

7. Rodzaje sterowań obrabiarek. /3

Cechy sterowania numerycznego. Sposoby programowania obrabiarek NC. Układy współrzędnych - maszynowy, bazowy i przedmiotu. Punkty charakterystyczne obrabiarki. Pomiary położenia w osiach sterowanych numerycznie.

8. Struktura programu sterującego. /3

Ogólna struktura bloku. Podstawowe adresy. Funkcje przygotowawcze i pomocnicze w układach sterowania obrabiarek CNC.

9. Programowanie ruchów narzędzi. /2

Współrzędne absolutne i przyrostowe. Interpolacja punktowa, liniowa i kołowa. Podstawowe funkcje definiujące rodzaje ruchów narzędzi.

10. Narzędzia obróbkowe w obrabiarkach CNC. /3

Określanie wymiarów, parametry pracy oraz cechy charakterystyczne narzędzi stosowanych do pracy na obrabiarkach sterowanych numerycznie. Kompensacja promienia ostrza narzędzia.

11. Podstawy użytkowania wybranego układu sterowania obrabiarki CNC. /3

Charakterystyka układu sterowania Pronum. Specyficzne cechy układu sterowania Pronum: funkcje przygotowawcze i pomocnicze, budowa panelu sterowania, definicje ruchów po okręgu.

Ćwiczenia / metoda werbalno-praktyczna

1. Projektowanie programu technologicznego obróbki frezarskiej płaskiej płytki :

- podstawy /2

Opracowanie programu technologicznego obróbki 2D płytki o krawędziach prostoliniowych.

- rozszerzenie /2

Opracowanie programu technologicznego obróbki 2D płytki o krawędziach krzywoliniowych.

2. Projektowanie programu technologicznego obróbki tokarskiej wałka:

- podstawy /4

Opracowanie programu technologicznego obróbki tokarskiej prostego wałka.

- rozszerzenie /4

Opracowanie programu technologicznego obróbki tokarskiej wałka z zastosowaniem instrukcji układu sterowania Pronum.

Laboratoria / metoda praktyczna

1. Optymalizacja parametrów cięcia elektroerozyjnego. /4

Praktyczne zapoznanie z obsługą elektrodrążarki drutowej oraz opracowanie prostego kodu maszynowego w celu oceny wpływu parametrów cięcia elektroerozyjnego na wydajność procesu.

2. Wykonywanie modeli prototypowych z wykorzystaniem druku 3D. /4

Przygotowanie modeli CAD i zaimplementowanie ich w środowisku programistycznymi drukarki 3D. Weryfikacja poprawności geometrycznej wytworzonych modeli fizycznych.

3. Badanie wpływu parametrów procesu zrobotyzowanego na jego efektywność. /4

Opracowanie i praktyczna weryfikacja programu sterującego robotem przemysłowym w aplikacji przenoszenia. Wyznaczenie cyklów pracy ro-bota przy zmianie wybranych parametrów procesu przenoszenia.

4. Projektowanie procesu obróbki prostego wałka na tokarce CNC. /4

Opracowanie i praktyczna weryfikacja programu technologicznego obróbki tokarskiej prostego wałka.

5. Projektowanie procesu obróbki złożonego wałka na tokarce CNC. /4

Opracowanie i praktyczna weryfikacja programu technologicznego obróbki tokarskiej złożonego wałka (z elementem gwintowanym).

6. Projektowanie procesu obróbki tokarskiej z uwzględnieniem pro-mienia zaokrąglenia narzędzia. /4

Opracowanie i praktyczna weryfikacja programu technologicznego obróbki tokarskiej wałka z zastosowaniem korekty promienia zaokrąglenia.

Podstawowa:

 M. Feld, Inżynieria wytwarzania, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 2008

 T. Karpiński, Inżynieria produkcji, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 2007

 E. Pająk, Zaawansowane technologie współczesnych systemów produkcyjnych, 2000.

 M. Drzycimski, J. Plichta, Podstawy programowania obrabiarek sterowanych numerycznie, 2002.

 E. Chlebus, Techniki komputerowe CAX w inżynierii produkcji, 2000.

 M. Bednarek, Obrabiarki sterowane numerycznie – podstawy eksploatacji, 1999.

 B. Stach, Podstawy programowania obrabiarek sterowanych numerycznie, 1999.

 W. Kaczmarek, J. Panasiuk, Sz. Borys, Środowiska Programowania robotów, PWN, Warszawa 2017.

Uzupełniająca:

 M. Miecielica, Komputerowe wspomaganie wytwarzania CAM, 1999.

 T. Poziemski, Podstawy technologii na obrabiarki sterowane nume-rycznie,1988.

 J. Kosmol, Automatyzacja obrabiarek i obróbki skrawaniem, 1995.

 K.E. Oczoś; Artykuły w miesięczniku „Mechanik”, od 1996.

W1 / Zna podstawowe i zaawansowane metody i techniki kształtowania materiałów, zjawiska im towarzyszące, procesy wytwórcze, maszyny stosowane w procesach wytwarzania (bezwiórowych, ubytkowych i przyrostowych). / K_W09

W2/ Ma podstawową wiedzę dotyczącą zapisu przebiegów procesów technologicznych oraz symulacji ich działania z wykorzystaniem specjalistycznego oprogramowania /K_W12

U1 / Potrafi identyfikować i dobierać materiały stanowiące półfabrykaty oraz metodę wytwórczą na podstawie wymagań konstrukcyjno-technologicznych stawianym częściom maszyn. / K_U14

U2 / Potrafi zaprojektować proces wytwarzania wskazanego elementu na obrabiarce CNC z wykorzystaniem odpowiedniego języka programowania. / K_U15

Przedmiot zaliczany jest na podstawie: zaliczenia z oceną.

Ćwiczenia zaliczane są na podstawie: zaliczenia bez oceny.

Ćwiczenia laboratoryjne zaliczane są na podstawie: zaliczenia z oceną.

Zaliczenie przedmiotu jest prowadzone w formie pisemnego kolokwium zaliczeniowego.

Warunkiem dopuszczenia do zaliczenia jest:

 uczestnictwo w zajęciach audytoryjnych i zaliczenie wykonywanych zadań,

 zaliczenie wszystkich ćwiczeń laboratoryjnych.

Osiągnięcie efektu W1- W2 - weryfikowane jest na kolokwium i na ćwiczeniach audytoryjnych.

Osiągnięcie efektu U1 – U2 sprawdzane są w trakcie kolokwium, wykonywania ćwiczeń audytoryjnych i przygotowania sprawozdań z ćwiczeń laboratoryjnych.

Ocenę bardzo dobrą otrzymuje słuchacz, który bezbłędnie odpowie na nie mniej niż 90% pytań stawianych na zaliczeniu.

Ocenę dobrą plus otrzymuje słuchacz, który bezbłędnie odpowie na nie mniej niż 80% pytań stawianych na zaliczeniu.

Ocenę dobrą otrzymuje słuchacz, który bezbłędnie odpowie na nie mniej niż 70% pytań stawianych na zaliczeniu.

Ocenę dostateczną plus otrzymuje słuchacz, który bezbłędnie odpowie na nie mniej niż 60% pytań stawianych na zaliczeniu.

Ocenę dostateczną otrzymuje słuchacz, który bezbłędnie odpowie na nie mniej niż 51% pytań stawianych na zaliczeniu.

Ocenę niedostateczną otrzymuje słuchacz, który bezbłędnie odpowie na mniej niż 51% pytań stawianych na zaliczeniu.