Nowoczesne techniki wytwarzania

W 6/+, L 12/+, Sem. 4/+, razem: 22 godz., 3 pkt ECTS

Bazuje na przedmiotach ogólnych, kierunkowych i specjalistycznych – brak wymagań wstępnych.

Kierunek - mechatronika

Specjalność - Techniki komputerowe w mechatronice

płk dr hab. inż. Jacek JANISZEWSKI

Aktywność / obciążenie studenta w godz.

1. Udział w wykładach / 6

2. Udział w laboratoriach / 12

3. Udział w ćwiczeniach / 0

4. Udział w seminariach / 4

5. Samodzielne studiowanie tematyki wykładów / 14

6. Samodzielne przygotowanie do laboratoriów / 24

7. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń / 0

8. Samodzielne przygotowanie do seminarium / 12

9. Realizacja projektu / 0

10. Udział w konsultacjach / 9

11. Przygotowanie do egzaminu / 0

12. Przygotowanie do zaliczenia / 10

13. Udział w egzaminie / 0

Sumaryczne obciążenie pracą studenta: 90 godz./3 ECTS

Zajęcia z udziałem nauczycieli (1+2+3+4+9+10+13): 30 godz./1 ECTS

Zajęcia powiązane z działalnością naukową/ 3 ECTS

Zajęcia o charakterze praktycznym ….. godz./…..ECTS

Nowoczesne techniki wytwarzania stosowane w obróbce ubytkowej. Nowoczesne techniki erozyjne. Zaawansowane technologie stosowane w przeróbce plastycznej i odlewnictwie. Nowoczesne technologie wtryskiwania. Zaawansowane technologie metalurgii proszków. Przyrostowe techniki wytwarzania. Nanotechnologia – istota, uwarunkowania mikroobróbki, obróbki ultra-precyzyjnej i nanoobróbki. Wytwarzanie materiałów i elementów półprzewodnikowych.

Wykłady

1. Wprowadzenie do współczesnych technologii wytwórczych części maszyn. / 1 /

Tendencje rozwojowe technologii wytwórczych. Zjawiska i mechanizmy obserwowane w warunkach zglobalizowanej gospodarki światowej.

2. Klasyfikacja procesów wytwórczych. (Samodzielne studiowanie tematyki)

Podział procesów wytwórczych ze względu kategorie (podstawowe, dodatkowe, łączenia i obróbki powierzchni).

3. Zaawansowane techniki obróbki ubytkowej cz. I. /1/

Wprowadzenie do obróbki skrawaniem z dużymi prędkościami, wysoko wydajnej, na sucho i materiałów w stanie utwardzanym.

4. Nowoczesne materiały narzędziowe. (Samodzielne studiowanie tematyki)

5. Obróbki erozyjnej /1/

Wprowadzenie do obróbki erozyjnej – elektrochemicznej, elektroerozyjnej, strumieniowo-erozyjnej (laserowa, elektronowa, jonowa i strugą wodno-ścierną).

6. Nowoczesne technologie metalurgii proszków. (Samodzielne studiowanie tematyki)

Wtryskowe formowanie proszków. Technologie przyrostowe wykorzystują-ce proszkowy materiał budulcowy.

7. Przyrostowe techniki wytwórcze. /1/

Wprowadzenie do wytwarzania przyrostowego – istota, uwarunkowania i zakres stosowalności.

8. Nanotechnologia. /2/

Istota, uwarunkowania i oczekiwania wobec nanotechnologii. Nanotechnologie przyrostowe (bottom up) i ubytkowe (top down).

Laboratoria

1. Optymalizacja parametrów cięcia elektroerozyjnego drutem. /3/

2. Wykonywanie modeli prototypowych z wykorzystaniem druku 3D. /3/

3. Formowanie proszków metali metodą prasowania izostatycznego. /3/

4. Wytwarzanie przyrostowe metodą LENS. /3/

Seminaria – tematy do opracowania i prezentacji przez studentów oraz dyskusji na zajęciach

1. Hybrydowe techniki wytwarzania. Obróbka kompletna. /0,5/

2. Tendencje rozwojowe obróbki elektroerozyjnej. /0,5/

3. Tendencje rozwojowe obróbki wodno-ściernej. /0,5/

4. Przemysłowe technologie wytwarzania przyrostowego. /0,5/

5. Obróbka laserowa. Rodzaje i tendencje rozwojowe. /0,5/

6. Nowoczesne technologie wtryskiwania tworzyw sztucznych. /0,5/

7. Tendencje rozwojowe technik obróbki plastycznej. /0,5/

8. Tendencje rozwojowe obserwowanych w odlewnictwie. /0,5/

Podstawowa:

1. M. Feld; Inżynieria wytwarzania, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 2008.

2. T. Karpiński; Inżynieria produkcji, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 2007.

3. K. E. Oczoś, A. Kawalec, Kształtowanie metali lekkich, PWN. 2012

4. P. Siemiński, G. Budzik, Techniki przyrostowe. Druk 3D. Drukarki 3D, Oficyna wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2015

5. Artykuły w miesięczniku „Mechanik”, od 1996.

6. R.W. Kelsall, I.W. Hamley, M. Geoghegan, Nanotechnologie, PWN 2008.

Uzupełniająca:

1. Praca zbiorowa; Odlewnictwo XXI w. Stan Aktualny i kierunki rozwoju technologii odlewania, 2003.

2. Z. Celiński; Materiałoznawstwo elektrotechniczne, 1998.

3. E. Chlebus; Techniki komputerowe CAx w inżynierii produkcji, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 2000.

4. E. Pająk; Zaawansowane technologie współczesnych systemów produkcyjnych, 2000.

Symbol i nr efektu przedmiotu / efekt uczenia się / odniesienie do efektu kierunkowego

W1 / Ma poszerzoną i pogłębioną wiedzę w zakresie wybranych problemów projektowania i wytwarzania układów mechatronicznych / K_W03

W2 / Zna podstawowe metody, techniki i narzędzia stosowane przy rozwiązywaniu zadań inżynierskich z zakresu mechatroniki / KW_05

U1 / Potrafi zaprojektować elementy układu mechatronicznego oraz przy-gotować dokumentację do jego wytworzenia / K_U09

U2 / Potrafi ocenić przydatność i możliwość wykorzystania nowych osiągnięć w zakresie materiałów, elementów, metod projektowania i wytwarzania do projektowania, wytwarzania i eksploatacji układów i systemów mechatronicznych zawierających rozwiązania o charakterze innowacyjnym/ K_U17

Przedmiot zaliczany jest na podstawie dwóch składowych:

­-oceny za przygotowanie i wygłoszenie prezentacji multimedialnej na temat wybrany spośród zagadnień określonych w tematyce seminariów,

­-oceny ze sprawdzianu zaliczającego.

Zaliczenie przedmiotu jest prowadzone w formie ustnej lub pisemnej (w zależności od liczności grupy)

Warunkiem dopuszczenia do zaliczenia jest otrzymanie pozytywnych ocen z laboratoriów

Osiągnięcie efektu W1 i W2 weryfikowane jest na ustnym lub pisemnym zaliczeniu oraz na podstawie opracowanego i wygłoszonego referatu.

Osiągnięcie efektu U1 sprawdzane jest podczas ćwiczeń laboratoryjnych

Osiągnięcie efektu U2 - sprawdzane jest podczas ustnego lub pisemnego zaliczenia.

Ocenę bardzo dobrą otrzymuje student, który potrafi scharakteryzować wszystkie zaawansowane technologie wytwórcze prezentowane w trakcie zajęć; potrafi wskazać przykłady części maszyn produkowanych daną techniką, a także omówić technologie z którymi zapoznał się samodzielnie w ramach analizy dostępnej literatury i wskazać ich kierunki rozwojowe. Jest bardzo aktywny w zajęciach seminaryjnych i ma wpływ na treść omawianych na zajęciach zagadnień. Otrzymał ocenę z referatu seminaryjnego bardzo dobrą lub dobrą plus

Ocenę dobrą plus otrzymuje student, który potrafi scharakteryzować wszystkie zaawansowane technologie wytwórcze prezentowane w trakcie zajęć, potrafi wskazać przykłady części maszyn produkowanych daną techniką, a także omówić technologie z którymi zapoznał się samodzielnie w ramach analizy dostępnej literatury i wskazać ich kierunki rozwojowe. Aktywnie uczestniczy w zajęciach seminaryjnych. Otrzymał ocenę z referatu seminaryjnego dobrą plus lub dobrą.

Ocenę dobrą otrzymuje student, który nie tylko poprawnie charakteryzuje współczesne zaawansowane technologie wytwórcze, ale również potrafi wskazać przykłady części maszyn produkowanych daną techniką. Aktywnie uczestniczy w zajęciach seminaryjnych. Otrzymał ocenę z referatu seminaryjnego dobrą lub dostateczną plus.

Ocenę dostateczną plus otrzymuje student, który poprawnie charakteryzuje większość zaawansowanych technologii wytwórczych, oraz potrafi wskazać przykłady części maszyn produkowanych daną techniką. Aktywnie uczestniczy w zajęciach seminaryjnych. Otrzymał ocenę z referatu seminaryjnego dostateczną lub dostateczną plus.

Ocenę dostateczną otrzymuje student, który poprawnie charakteryzuje większość zaawansowanych technologii wytwórczych, o których była mowa na zajęciach. Otrzymał dostateczną ocenę z referatu seminaryjnego.

Ocenę niedostateczną otrzymuje student, który nie potrafi poprawnie scharakteryzuje większość zaawansowanych technologie wytwórcze, o których była mowa na zajęciach lub otrzymał niedostateczną ocenę z referatu seminaryjnego.