Metoda układów wieloczłonowych w dynamice maszyn inżynieryjnych - its

W 6/+, C 24/+, razem: 30 godz.

nazwa przedmiotu / wymagania wstępne:

- Modelowanie maszyn / znajomość ogólnych zasad modelowania maszyn

- Dynamika maszyn inżynieryjnych / znajomość metod formułowania równań ruchu

- Mechanika analityczna / znajomość ogólnych zasad określania układów współrzędnych i ich transformacji

- Projektowanie osprzętów maszyn inżynieryjnych / umiejętność pracy na modelach bryłowych

Aktywność / obciążenie studenta w godz.

1. Udział w wykładach / 2

2. Udział w laboratoriach / 0

3. Udział w ćwiczeniach / 24

4. Udział w seminariach / 0

5. Samodzielne studiowanie tematyki wykładów / 6

6. Samodzielne przygotowanie do laboratoriów / 0

7. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń / 16

8. Samodzielne przygotowanie do seminarium / 0

9. Realizacja projektu / 0

10. Udział w konsultacjach / 12

11. Przygotowanie do egzaminu / 0

12. Przygotowanie do zaliczenia / 12

13. Udział w egzaminie / 0

Sumaryczne obciążenie pracą studenta: 72 godz./ 2,5 ECTS

Zajęcia z udziałem nauczycieli (1+2+3+4+9+10+13): 38 godz./ 1 ECTS

Zajęcia powiązane z działalnością naukową: 60 godz./ 2 ECTS

Kinematyka i dynamika układów wieloczłonowych. Przestrzeń symulacyjna. Markery. Modelowanie geometrii członów idealnie sztywnych. Stopnie swobody i więzy. Ruchliwość układu wieloczłonowego. Właściwości masowe członów. Wymuszenia kinematyczne i siłowe w modelach wieloczłonowych. Siły skupione. Parametryzacja w modelach wieloczłonowych. Przygotowanie symulacji i jej parametry. Postprocessing i analiza wyników w metodzie układów wieloczłonowych.

Wykłady

1. Wprowadzenie do metody układów wieloczłonowych. / 1 / (w tym 0 pod kierunkiem NA)

2. Zasady modelowania układów wieloczłonowych. / 2 / (w tym 1 pod kierunkiem NA)

3. Modelowanie więzów i obciążeń. / 1 / (w tym 0 pod kierunkiem NA)

4. Przeprowadzanie procesu symulacji numerycznej modelu wieloczłonowego. / 2 / (w tym 1 pod kierunkiem NA)

Ćwiczenia

1. Przygotowanie modelu wieloczłonowego. / 2 / (w tym 0 pod kierunkiem NA)

2. Przeprowadzenie symulacji numerycznej modelu wieloczłonowego / 2 / (w tym 1 pod kierunkiem NA)

3. Postprocessing uzyskanych wyników. / 2 / (w tym 0 pod kierunkiem NA)

4. Analiza wyników symulacji numerycznej modelu wieloczłonowego / 2 / (w tym 0 pod kierunkiem NA)

5. Opracowanie własnej koncepcji modelu wieloczłonowego mechanizmu. / 4 / (w tym 1 pod kierunkiem NA)

6. Przygotowanie własnego modelu numerycznego. / 4 / (w tym 1 pod kierunkiem NA)

7. Przeprowadzenie symulacji opracowanego modelu. / 2 / (w tym 0 pod kierunkiem NA)

8. Przeprowadzenie analizy wyników symulacji własnego modelu numerycznego. / 6 (w tym 1 pod kierunkiem NA)

Podstawowa:

1. Konopka S., Łopatka M. J., Modelowanie ruchu maszyn. WAT. Warszawa 2005

2. Wojtyra M., Frączek J.: Metoda układów wieloczłonowych w dynamice mechanizmów. Oficyna wydawnicza Politechniki Warszawskiej. Warszawa 2007

3. McConville J. B.: Mechanical System Simulation Using Adams. SDC Publications. Mission 2015

4. Bajer W.: Metody dynamiki układów wieloczłonowych. Politechnika Radomska. Radom 1998

Uzupełniająca:

1. Cannon R. H. jr: Dynamika układów fizycznych. WNT. Warszawa 1973

Symbol i nr efektu przedmiotu / efekt uczenia się / odniesienie do efektu kierunkowego

W1 / zna metodę układów wieloczłonowych do analizy dynamiki złożonych układów sprzętu inżynieryjnego / K_W01

U1 / potrafi posługiwać się oprogramowaniem wykorzystywanym przy budowie modeli numerycznych z wykorzystaniem metody układów wieloczłonowych / K_U08

K1 / jest gotów do informowania społeczeństwa o efektach działalności naukowej / K_K02

Przedmiot zaliczany jest na podstawie: zaliczenia.

Ćwiczenia zaliczane są na podstawie: zaliczenia realizowanych zadań z wykorzystaniem stanowiska komputerowego.

Zaliczenie przedmiotu jest prowadzone w formie ustnej rozmowy ze studentem.

Warunkiem dopuszczenia do zaliczenia jest zaliczenie ćwiczeń audytoryjnych.

Osiągnięcie efektu W1- weryfikowane jest na podstawie oceny uzyskanej z indywidualnej rozmowy ze studentem

Osiągnięcie efektu U1 - sprawdzane jest poprzez ocenę uzyskaną z ćwiczeń audytoryjnych.

Osiągnięcie efektu K1 – określane jest na podstawie obserwacji zachowania studenta podczas zajęć oraz efektów osiąganych w obszarach W i U.

Ocenę bardzo dobrą otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty uczenia się na poziomie 91-100%.

Ocenę dobrą plus otrzymuje student który osiągnął zakładane efekty uczenia się na poziomie 81-90%.

Ocenę dobrą otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty uczenia się na poziomie 71-80%.

Ocenę dostateczną plus otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty uczenia się na poziomie 61-70%.

Ocenę dostateczną otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty uczenia się na poziomie 51-60%.

Ocenę niedostateczną otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty uczenia się na poziomie równym lub niższym niż 50%.