Podstawy konstrukcji maszyn 2

niestacjonarne

I stopnia

obowiązkowy

realizowane formy zajęć: W-wykład, C - ćw. audytoryjne, L – ćw. laboratoryjne,

P – ćw. projektowe, S – seminarium)

Rygor: x - egzamin, + zaliczenie na ocenę, z – zaliczenie ogólne

W 12/x, C 16/+, L 4/+, razem: 32 godz., 4 pkt ECTS

Grafika Inżynierska / znajomość zasad rysunku technicznego i tworzenia dokumentacji technicznej

Maszynoznawstwo / znajomość zasad działania i umiejętność doboru aparatury do realizacji procesów jednostkowych

Mechanika Techniczna / znajomość zasad wyznaczania sił i obciążeń w układach statycznych

Wytrzymałość materiałów / umiejętność wykonywania obliczeń wytrzymałościowych i sprawdzających elementów narażonych na działanie obciążeń prostych i złożonych lub poddanych wyboczeniu

Program semestr studiów / kierunek studiów / specjalność

V semestr / Podstawy konstrukcji maszyn / wszystkie specjalności

dr. inż. Janusz TORZEWSKI

Aktywność / obciążenie studenta w godz. (wg. arkusza Bilans ECTS)

1. Udział w wykładach / 10

2. Udział w ćwiczeniach audytoryjnych / 6

3. Udział w ćwiczeniach laboratoryjnych / 0

4. Udział w ćwiczeniach projektowych / 0

5. Udział w seminariach / 0.

6. Samodzielne studiowanie tematyki wykładów / 16.

7. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń audytoryjnych / 18

8. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń laboratoryjnych / 0

9. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń projektowych / 0.

10. Samodzielne przygotowanie do seminarium / 0

11. Udział w konsultacjach / 2,4

12. Przygotowanie do egzaminu / 0

13. Przygotowanie do zaliczenia / 6,4

14. Udział w egzaminie / 0

Sumaryczne obciążenie pracą studenta:

60,8 godz. / 2,03 ECTS, przyjęto 2 ECTS

Zajęcia z udziałem nauczycieli (1+2+3+4+5+11+14): 20,4 godz./ 0,5 ECTS

Zajęcia powiązane z działalnością naukową (1÷10) 50,0 godz./ 1,5.ECTS

Przedmiot podstawy konstrukcji maszyn ma na celu przygotowanie studentów do zadań obejmujących kształtowania cech geometrycznych wybranych części maszyn. Zakres tematyczny wykładów umożliwia zapoznanie się studentów z etapem obliczeniowym procesu projektowania elementów maszyn i zespołów urządzeń. Treść ćwiczeń projektowych ma na celu zaznajomienie studentów z praktyką konstruowania części oraz zespołów maszyn. Przedmiot jest powiązany z mechaniką techniczną, wytrzymałością materiałów oraz grafiką inżynierską. W szczególności studenci zapoznają się z:

- procesem projektowania elementów maszyn,

- zasadami obliczania połączeń rozłącznych i nierozłącznych,

- tokiem obliczeń wytrzymałościowych wałów i osi,

- zasadami łożyskowania i łączenia wałów,

- podstawowymi obliczeniami przekładni mechanicznych,

- zasady konstruowania urządzeń dźwigowych.

Wykład / metoda podawcza z wykorzystaniem środków audiowizualnych.

1. Proces projektowania elementów maszyn. / 2 godz.

Zasady konstruowania maszyn. Proces projektowo konstrukcyjny elementów maszyn. Klasyfikacja elementów maszyn. Pojęcia normalizacji i unifikacji. Obciążenia stałe i zmienne.

2. Połączenia nierozłączne i rozłączne / 2 godz.

Klasyfikacja i zasady konstruowania połączeń nierozłącznych i rozłącznych. Obliczenia wytrzymałościowe połączeń nitowanych i spawanych. Klasyfikacja i obliczenia wytrzymałościowe połączeń gwintowych. Klasyfikacja i obliczenia wytrzymałościowe połączeń wciskowych i kształtowych.

3. Wały i sprzęgła. / 2 godz.

Zasady projektowania i konstruowania wałów. Obliczenia wytrzymałościowe zmęczeniowe wałów maszynowych. Klasyfikacja i obliczenia wytrzymałościowe sprzęgieł. Zasady doboru sprzęgieł.

4. Łożyskowanie wałów i przekładnie mechaniczne. / 2 godz.

Klasyfikacja łożysk. Obliczenia łożysk ślizgowych. Zasady doboru łożysk tocznych. Charakterystyka i podział przekładni mechanicznych. Zasady konstruowania i obliczenia przekładni zębatych.

5. Urządzenia dźwigowe. Kolokwium zaliczające / 2 godz.

Podział i charakterystyka dźwignic. Konstruowanie elementów urządzeń dźwigowych – liny, łańcuchy, bębny i haki. Kolokwium zaliczające.

Ćwiczenia / praktyczna realizacja zadania projektowego: wykonywanie obliczeń, bieżąca analiza realizowanego zadania, korzystanie z kart katalogowych i norm przedmiotowych.

1. Wydanie i omówienie domowego zadania projektowego. Projektowanie urządzenia śrubowego – szkic wstępny / 2 godz.

2. Obliczenia wytrzymałościowe śrub i nakrętek. Szkicowanie obliczonych elementów / 2 godz.

3. Obliczenia wytrzymałościowe korpusu i pozostałych elementów urządzenia śrubowego. / 2 godz.

Literatura Podstawowa:

autor, tytuł, wydawnictwo, rok wydania

Podstawy Konstrukcji Maszyn t1, t2, t3. Praca zbiorowa pod red. M. Dietricha. WNT, Warszawa 2000.

Antoni Skoć, Jacek Spałek, Podstawy konstrukcji maszyn Tom 1, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017

Antoni Skoć, Jacek Spałek, Sylwester Markusik, Podstawy konstrukcji maszyn Tom 2, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008

Antoni Skoć, Eugeniusz Świtoński, Przekładnie zębate, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008

Wiesław Szafrański, Podstawy konstrukcji maszyn. Przekładnie zębate, Wojskowa Akademia Techniczna, 2004 (wyd. 2, 2007)

Wiesław Szafrański, Janusz Telega, Przykłady obliczeń i projektów przekładni zębatych (suplement do – W. Szafrański, Podstawy konstrukcji maszyn. Przekładnie zębate), Wojskowa Akademia Techniczna, 2005

Wiesław Chomczyk, Podstawy konstrukcji maszyn. Elementy, podzespoły i zespoły maszyn i urządzeń, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne WNT, 2007

Jerzy Iwaszko, Podstawy konstrukcji maszyn. Połączenia

i przekładnie zębate. Zbiór zadań. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2012

Stanisław Kocańda, Józef Szala, Podstawy obliczeń zmęczeniowych, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997

Uzupełniająca:

autor, tytuł, wydawnictwo, rok wydania

A. Krukowski, K. Szewczyk. Podstawy konstrukcji maszyn. Część 1: Połączenia nierozłączne (skrypt WAT)

A. Krukowski. PKM. Ćwiczenia cz. 1. Obliczanie i projektowanie połączeń (skrypt WAT)

A. Dziama, M. Michniewicz, A. Niedźwiedzi, Przekładnie zębate, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995

S. Kocańda, Zmęczeniowe pękanie metali, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1985

S. Kocańda, A. Kocańda, Niskocyklowa wytrzymałość zmęczeniowa metali, PWN, 1989

Poradnik inżyniera mechanika (praca zbiorowa), t. 1-3, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne

Poradnik mechanika, U. Fischer, R. Gomeringer, M. Heinzler, Wydawnictwo Rea, 2008

i

Symbol i nr efektu modułu / efekt kształcenia / odniesienie do efektu kierunkowego

W1 / Ma wiedzę w zakresie geometrii wykreślnej i grafiki inżynierskiej, w tym niezbędną do zrozumienia zasad oznaczania cech, odwzorowania i wymiarowania, graficznego przedstawiania połączeń elementów maszyn, stosowania normalizacji w zapisie konstrukcji oraz zna programy komputerowe służące do projektowania/ K_W04

W2 / Ma uporządkowaną, podbudowaną teoretycznie wiedzę w zakresie mechaniki technicznej i wytrzymałości materiałów, teorii ruchu maszyn i napędów oraz w zakresie nauki o materiałach niezbędną do:

1) modelowania układów mechanicznych,

2) analizy wytrzymałościowej konstrukcji mechanizmów, maszyn i urządzeń.

/ K_W05

W3 / Posiada uporządkowaną i podbudowaną teoretycznie wiedzę w zakresie projektowania, budowy, konstrukcji i zasad funkcjonowania części maszyn (w tym ich zastosowania w pojazdach i maszynach) / K_W06

U1 / Potrafi pozyskiwać informacje z literatury, baz danych i innych źródeł; także w języku angielskim, potrafi integrować uzyskane informacje, dokonywać ich interpretacji, a także wyciągać wnioski oraz formułować i uzasadniać opinie / K_U01

U2 / Potrafi przygotować w j. polskim i j. angielskim dokumentację dotyczącą realizacji zadania inżynierskiego i przygotować tekst zawierający omówienie wyników realizacji tego zadania. / K_U03

U3 / Potrafi działać w środowisku informatycznym i wykorzystać narzędzia komputerowego wspomagania do symulacji, projektowania i weryfikacji elementów i układów mechanicznych. / K_U11

U4 / Potrafi korzystać z kart katalogowych, norm przedmiotowych i not aplikacyjnych w celu dobrania odpowiednich komponentów projektowanych urządzeń lub systemów mechanicznych w zakresie studiowanej specjalności. / K_U20

K1 / Jest gotów do krytycznej oceny posiadanej wiedzy oraz uznawania znaczenia wiedzy w rozwiązywaniu problemów poznawczych i praktycznych / K_K01

Przedmiot zaliczany jest na podstawie: egzaminu / zaliczenia.

Ćwiczenia audytoryjne zaliczane są na podstawie: pozytywnych ocen z bieżącego sprawdzenia wiedzy w trakcie realizacji zajęć oraz zaliczenia domowego zadania projektowego.

Ćwiczenia laboratoryjne zaliczane są na podstawie: pozytywnych ocen ze sprawdzenia wiedzy przed zajęciami i zaliczenia sprawozdania.

Egzamin / Zaliczenie przedmiotu jest prowadzone w formie pisemnego sprawdzianu wiedzy

Warunkiem dopuszczenia do egzaminu / zaliczenia jest pozytywna ocena z ćwiczeń audytoryjnych i laboratoryjnych.

Osiągnięcie efektów W1, W3, U2, U4, K1 - weryfikowane jest na podstawie realizacji domowego zadania projektowego

Osiągnięcie efektów W2, U2, K1 - sprawdzane jest w trakcie realizacji ćwiczeń laboratoryjnych

Osiągnięcie efektów W2, U1, U3. - sprawdzane jest w trakcie realizacji ćwiczeń audytoryjnych

Osiągnięcie efektów W3, U1, K1 – sprawdzane jest podczas egzaminu

Oceny osiągnięcia zakładanych efektów kształcenia (wg. opinii Komisji WME ds. Funkcjonowania Systemu Zapewnienia Jakości Kształcenia):

Ocenę bardzo dobrą otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 91-100%.

Ocenę dobrą plus otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 81-90%.

Ocenę dobrą otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 71-80%.

Ocenę dostateczną plus otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 61-70%.

Ocenę dostateczną otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 51-60%.

Ocenę niedostateczną otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie równym lub niższym niż 50%.

Ocenę uogólnioną zal. otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie wyższym niż 50%.

Ocenę uogólnioną nzal. otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie równym lub niższym niż 50%.