Projektowanie osprzętów maszyn inżynieryjnych

stacjonarne

II stopnia

obowiązkowy

Rygor: x - egzamin, + zaliczenie na ocenę, z – zaliczenie ogólne

W 12/+ ; C -/- ; L 38/+; sem/- ; proj/-

Podstawy konstrukcji maszyn / Wymagania wstępne: znajomość podstawowych zasad projektowania, znajomość zasad doboru gotowych elementów złącz, części i zespołów

Projektowanie komputerowe / Wymagania wstępne: Umiejętność tworzenia trójwymiarowych wirtualnych modeli obiektów

semestr X / kierunek: Mechanika i budowa maszyn / Specjalność: Maszyny inżynieryjne

płk dr inż. Tomasz Muszyński

Aktywność / obciążenie studenta w godz. (wg. arkusza Bilans ECTS)

1. Udział w wykładach / 12

2. Udział w ćwiczeniach audytoryjnych / 0

3. Udział w ćwiczeniach laboratoryjnych / 38

4. Udział w ćwiczeniach projektowych / 0

5. Udział w seminariach / 0

6. Samodzielne studiowanie tematyki wykładów / 9,6

7. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń audytoryjnych / 0

8. Samodzielne przygotowanie do ćwiczeń laboratoryjnych / 38

9. Samodzielne przygotowanie do seminarium / 0

10. Samodzielne przygotowanie do projektów / 0

11. Udział w konsultacjach / 7,5

12. Przygotowanie do egzaminu/zaliczenia / 0

13. Przygotowanie do zaliczenia / 20

14. Udział w egzaminie / 0

Sumaryczne obciążenie pracą studenta:

127,1 godz./ 4,2 ECTS, przyjęto 4,0 ECTS

Zajęcia z udziałem nauczycieli (1+2+3+4+5 +11+14): 59,5 godz./ 2,0 ECTS

Zajęcia powiązane z działalnością naukową (1÷10) 97,6 godz./ 3,5 ECTS

Typowe rozwiązania konstrukcyjne osprzętów roboczych różnych maszyn inżynieryjnych. Źródła obciążeń osprzętów. Tworzenia zastępczych modeli kinematycznych i modeli obciążeń. Zasady doboru elementów wykonaw-czych. Materiały konstrukcyjne stosowane w budowie osprzętów roboczych. Modelowanie kinematyczne osprzętów roboczych. Określania obciążeń osprzętu w poszczególnych etapach cyklu roboczego. Wyznaczanie krytycz-nych wartości obciążeń działających na osprzęt roboczy. Dobór parametrów elementów wykonawczych. Modelowanie struktury wybranych członów składowych osprzętów roboczych. Modelowanie obciążeń. Modelowanie wię-zów pomiędzy członami składowymi mechanizmów na potrzeby analizy MES. Ocena stanu naprężeń, deformacji i przemieszczeń oraz tworzenie raportów z analiz MES.

Wykład / zajęcia audytoryjne z wykorzystaniem prezentacji multimedialnych

1. Typowe rozwiązania konstrukcyjne osprzętów roboczych maszyn inżynieryjnych / 2

Rodzaje mechanizmów osprzętów.

2. Źródła obciążeń osprzętów / 1

Obciążenia powstające w procesie pracy. Obciążenia powstające w procesie jazdy.

3. Tworzenia zastępczych modeli kinematycznych i modeli obciążeń / 1

4. Zasady doboru elementów wykonawczych 2

Dobór hydrostatycznych podzespołów wykonawczych. Rodzaje przenoszonych obciążeń. Zakresy ciśnień roboczych. Ograniczenia konstrukcyj-ne

Ćwiczenia / zajęcia praktyczne z wykorzystaniem stanowisk komputerowych

1. Modelowanie kinematyczne osprzętów roboczych / 2

Określanie pożądanego pola pracy. Dobór prędkości ruchu członów składowych. Planowanie położenia punktów montażowych.

2. Określania obciążeń osprzętu w poszczególnych etapach cyklu roboczego / 2

3. Wyznaczanie krytycznych wartości obciążeń działających na osprzęt roboczy / 2

Wymagania normatywne. Wymagania wynikające z charakteru pracy

4. Dobór parametrów elementów wykonawczych / 2

5. Modelowanie struktury wybranych członów składowych osprzętów roboczych / 2

6. Modelowanie obciążeń / 1

Umiejscowienie i orientacja ogólnego i lokalnego układu współrzędnych. Sposoby odwzorowywania obciążeń.

7. Modelowanie więzów pomiędzy członami składowymi mechanizmów na potrzeby analizy MES / 2

Rodzaje więzów i ich cechy. Sposoby zakładania więzów. Stopnie swobody.

8. Ocena stanu naprężeń, deformacji i przemieszczeń oraz tworzenie raportów z analiz MES / 1

9. Interpretacja wyników analiz symulacyjnych / 10

Opracowanie indywidualnego rozwiązania osprzętu roboczego.

podstawowa:

1. Dietrich M.: Podstawy konstrukcji Maszyn. Tom I-III. WNT 2007

2. Stryczek S.: Napęd hydrostatyczny. Tom I. WNT 2007

3. Wyleżoł M.: CATIA v5. Modelowanie i analiza układów kinematycznych. Helion 2007

uzupełniająca:

1. Wełyczko A.: CATIA V5. Przykłady efektywnego zastosowania systemu w projektowaniu mechanicznym. Helion 2007

W1 / Ma uporządkowaną, podbudowaną teoretycznie wiedzę w zakresie me-chaniki technicznej i wytrzymałości materiałów, teorii ruchu maszyn i na-pędów oraz w zakresie nauki o materiałach niezbędną do: 1) modelowa-nia układów mechanicznych, 2) analizy wytrzymałościowej konstrukcji mechanizmów, maszyn i urządzeń / K_W05

W2 / Posiada uporządkowaną i podbudowaną teoretycznie wiedzę w zakresie projektowania, budowy, konstrukcji i zasad funkcjonowania części ma-szyn (w tym ich zastosowania w pojazdach i maszynach) / K_W06

U1 / Potrafi wykorzystać do formułowania i rozwiązywania zadań inżynierskich z zakresu mechaniki i budowy maszyn metody analityczne, symulacyjne oraz eksperymentalne / K_U09

U2 / Potrafi działać w środowisku informatycznym i wykorzystać narzędzia komputerowego wspomagania do symulacji, projektowania i weryfikacji elementów i układów mechanicznych / K_U11

K1 / Jest gotów do krytycznej oceny posiadanej wiedzy oraz uznawania zna-czenia wiedzy w rozwiazywaniu problemów poznawczych i praktycznych/ K_K01

Przedmiot zaliczany jest na podstawie: zaliczenia

Ćwiczenia laboratoryjne zaliczane są na podstawie: sprawozdań z realizacji zadań indywidualnych;

Egzamin/zaliczenie przedmiotu jest prowadzone w formie: testu z pytaniami zamkniętymi i otwartymi

warunkiem dopuszczenia do egzaminu/zaliczenia jest zaliczenie ćwiczeń

Osiągnięcie efektu W1, W2, K1 - sprawdzenie podczas zaliczenia;

Osiągnięcie efektu U1, U2, K1 - zaliczenie sprawozdania z laboratorium

Oceny osiągnięcia zakładanych efektów kształcenia (wg. opinii Komisji WME ds. Funkcjonowania Systemu Zapewnienia Jakości Kształcenia):

Ocenę bardzo dobrą otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 91-100%.

Ocenę dobrą plus otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 81-90%.

Ocenę dobrą otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 71-80%.

Ocenę dostateczną plus otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 61-70%.

Ocenę dostateczną otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie 51-60%.

Ocenę niedostateczną otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie równym lub niższym niż 50%.

Ocenę uogólnioną zal. otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie wyższym niż 50%.

Ocenę uogólnioną nzal. otrzymuje student, który osiągnął zakładane efekty kształcenia na poziomie równym lub niższym niż 50%.